ช่างภาพคู่รัก Inez Van Lamsweerde และ Vinoodh Matadin ตั้งคำถามว่า อะไรคือภาพถ่ายปุถุชน พอร์ตเทรตมีไว้เพื่องานแฟชั่น เพื่อคำขอบคุณพระเจ้าที่ให้ลมหายใจ หรือแสดงประสบการณ์เรื่องราวภายในจิตใจซึ่งให้ความหมายมากกว่าในโลกแห่งศิลปะ ภาพนี้ภรรยาจูบกับสามี ด้วยอารมณ์แห่งความหวาดกลัวที่จะสูญเสียสามีผู้ซึ่งทำงานด้วยกันและไม่อาจขาดกันและกันได้เลย
พวกเขาไม่เคยตั้งคำถามเกี่ยวกับการร่วมงานศิลปะ ชีวิตของพวกเขาเป็นมากกว่าการเป็นของกันและกัน ใช้เวลาด้วยกันมากเท่าที่จะทำได้ ผู้ช่วยช่างภาพลั่นชัตเตอร์ชุดภาพโพลารอยด์เล่าเรื่องที่ชานนอกบ้านในนิวยอร์ก จูนคลื่นอารมณ์ประเดี๋ยวก็จูบกันอย่างดูดดื่ม โดยเลือกเวลาที่แสงตกกระทบใบหน้าในทิศทางเดียวกันและคอของไอนีซก็ดูยาวมาก หล่อนลบภาพวีนูดเพื่อแสดงว่า อารมณ์หล่อนกัดกร่อนพังทลายแค่ไหนถ้าขาดสามี มันเป็นช่วงเวลาสำคัญ เมื่อพวกเขาอยู่ในจอภาพ ชวนภาพจูงใจให้ผู้อื่นคล้อยตาม ความรู้สึกที่ถูกถ่ายทอดมันยอดเยี่ยม ค่าที่ได้คือ ความน่าตื่นเต้นอย่างมาก
งานชิ้นนี้แสดงภาพด้วยมุมด้านข้าง จูบแบบสามัญธรรมดา เพื่อแสดงความรู้สึกให้ผู้อื่นรู้ว่า มันสำคัญอย่างยิ่งยวดหาที่สุดไม่ได้ ดูเหมือนกำลังจูบฟิล์มอยู่ ดังนั้น พวกเขาปรี๊นต์ภาพออกมาขนาดเล็ก : รู้สึกว่ามันเป็นภาพอันคุ้นเคยด้วยอารมณ์แห่งห้วงรัก ในทางตรงกันข้าม ภาพขนาดใหญ่ 4x5 เมตร แสดงความรู้สึกอย่างรุนแรงออกมา ซึ่งพวกเขาไม่ต้องการให้ภาพมีอารมณ์นิ่งงัน ทว่า ต้องการกรีดร้องให้ผู้อื่นร่วมรับรู้
เป็นแบบที่อยู่ในภาพมันง่ายกว่ามาก...ไม่ต้องสุภาพ แล้วก็เข้าใจว่า ทำไมศิลปินคนอื่นๆ เช่น ซินดี้ เชอร์แมน ถึงถ่ายรูปตัวเอง : เพราะว่าอยากทำให้ตัวเองเป็นบางสิ่งและไม่ต้องวิตกกังวลเรื่องความน่าเกลียด
เขาไม่สามารถบอกได้ว่า เขาชอบภาพที่ถูกรีทัชเพื่อให้ตาย หรือเมื่อไหร่ที่ผู้คนไม่ได้ดูเหมือนพวกเขาอีกต่อไป เมื่อรีทัชรอยยับย่นของผิว พวกเขาพยายามทำให้มันดูเหมือนของดั้งเดิมที่สุดเท่าที่พวกเขาทำได้ ทว่า มันเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมปัจจุบัน : พวกเขากลายเป็นอวาตาร์
ประวัติศิลปิน
เกิด : ไอนิซ : 1963 อัมสเตอร์ดัม, วินูด : 1961 อัมสเตอร์ดัม
อาชีพ : ช่างภาพในวงการแฟชั่นนิตยสาร Vogue และแคมเปญโฆษณา
แรงบันดาลใจ-อิทธิพลจากศิลปิน : เฮลมัต นิวตัน, กีย์ เบอร์เดน, เจฟ วอลล์, ฟรานซิส เบคอน, ซินดี้ เชอร์แมน, เออร์วิง เพนน์, ริชาร์ด อวีดัน
จุดสูงสุด : ปัจจุบัน--นิทรรศการผลงานตลอด 25 ปี แห่งการทำงาน พวกเขาแสดงโชว์ด้วยวิธีที่ชัดเจน...ย้ำความมีอยู่จริงของมันสมองของเขาทั้งคู่
จุดต่ำสุด : พวกเขารู้สึกโดดเดี่ยวอย่างถึงขีดสุดระหว่างช่วงปีแรกในนิวยอร์ก ไม่มีใครมองเห็นพวกเขา!!!
แปลและเรียบเรียงจากบทความของ guardian.co.uk
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น